Dag 7

Nou daar gaan we dan… we verlaten onze lodge, via een heerlijke asfaltweg, we rijden wat langzamer langs Addo om te kijken of we nog een laatste olifant kunnen spotten, helaas. Via een weg die wordt omringt door niets anders dan citroenbomen, komen we in Kirkwood… niet dat we bezorgd zijn om die onverharde wegen die ons staan te wachten.. maar we tanken hier onze auto toch nog maar even extra goed af en zetten de bandjes nog maar een keertje op spanning…

Al snel buiten het dorpje gaat de asfaltweg over in een weg die lijkt te bestaan uit betonplaten, met aan beide kanten iets wat het lijkt op aangestampt zand. Deze weg zorgt er dus voor dat iedereen midden op de betonplaten rijdt en alleen bij tegenliggers uitwijkt op het zand. Dit heeft het voordeel dat je een tegenligger al op grote afstand kan zien vanwege de stofpluimpjes die ze achterlaten.. In de auto ontspannen we ons inmiddels een beetje met de gedachte dat dit de weg moet zijn die bedoeld werd met “onverharde weg”. Het uitzicht is werkelijk spectaculair, het landschap en de planten lijken iedere 20 kilometer te veranderen. Van leisteenbergen tot echte rotsen en helemaal groen begroeide bergen. De stemming in de auto wordt alleen maar beter als we een nieuwe weg opdraaien en dit is een echte snelweg..

Helaas is onze goede stemming van korte duur… na een kleine 20 kilometer dringt de tomtom ons aan dat we over 500 meter linksaf moeten.. dat kan haast niet kloppen.. we draaien enigszins twijfelend de gravelweg tussen 2 weilanden in, om ons gevoel van optimisme nog verder de grond in te drukken komt de tomtom met de vrolijke boodschap; Volg deze weg voor 110 kilometer.

Na ongeveer 40 Kilometer bereiken we een plaatsje, nou ja plaatsje.. een onderbreking van het zandpad met 100 meter asfalt en 10 huizen.. deze mensen zitten hier dus echt letterlijk midden in het niets.. het aardige is ook dat tot op heden nog steeds geen tegenligger zijn tegengekomen, dus blijkbaar is de weg die we nemen nou niet echt de a2.. De volgende 70 Kilometer voelen werkelijk verlaten het landschap veranderd in een grote steppe met op de achterfgrond de bergen van het Karoo gebergte maar op of rondom ons is niets te zien. Je zou het niet verwachten maar de kwaliteit van de weg wordt ook steeds slechter. We tellen dus letterlijk de kilometers af tot de volgende instructie..

We hebben het overleefd, eindelijk houdt het zandpad op en met een geruststellende klunk rolt onze toyota de verharde weg richting beaufort west op. Zonder al te veel verdere uitdagingen komen we aan in ons bushcamp Ko Ka Tsara. Ook dit beloofd weer veel goeds we rollen langzaam door een natuurparkje naar ons chalet (ja ja.. het is bijna centerparcs) onderweg zien we allerhande aapjes, zwijntjes.. vanavond gaan we onze eigen braai maken en heerlijk genieten van alle beestje om ons heen.